हिँडाइको लचकले छचल्काउँदै बतासलाई
पाउजूको छमछमले ब्यूँझाउँदै निःश्तब्धतालाई
नचाउँदै पर्दालाई चुराको सङ्गीतमा सुस्तरी
जब पस्यौ कोठामा तिमी
मगमगाउन थाले क्यानभास र कापीहरू
छट्पटाउन थाल्यो कुची
उद्वेलित हुन लाग्यो कलम
र उत्तेजित हुन थाले
मेरा आँखा, हात र अरू केकेहरू ।
कोठाभरि टाँगिदियो मेरो हृदयले
यौवनका रङजस्तै इन्द्रेणी र
जीवनका धूनजस्तै झङ्कारहरू ।
तिमी छ्यौ सामु
मेरो चेतनालाई चित्र, कविता, धून या
अरू जेसुकै बनाइदिनसक्ने सामर्थ्यका साथ।
यकिन छ, साँचो बोल्ने छैनौ यसबेला तिमी ।
निर्देशित हुनुछ मैले
केवल तिम्रो मौनता, तिम्रा आँखा र
तिम्रो हृदयको नसुनिने आग्रहबाट ।
होस गुमाउनुअघिनै सोचिभ्याउनु छ मैले,
तिम्रा लागि कुची समाऊँ या कलम
या मेरा आँखा, हात र अरू केकेले
रचूँ तिमीमै
एउटा अनुपम रचना ।