बिस्तारै आयौ जीवनमा मेरो / निमेष निखिल

बिस्तारै आयौ जीवनमा मेरो बिहानी बनेर
हरायौ किन बिर्सेको कुनै कहानी बनेर

चल्दछ हावा उड्दछ पात हरायो वसन्त
आँसुको भेल नयनबाट बग्दछ अनन्त

पलाँस फूल न कतै चलेँ न झर्न सकेँ म
यादमा तिम्रो न बाँच्न सकेँ न मर्न सकेँ म

नदेऊ धोका हे दैव बरु जन्म नै नदेऊ
जिउँदै मारी हरेक पल यो प्राण नलेऊ।