हिजो आधारातसम्मै
तिमी मात्रै बोलेको बोलेकै
मचाहिँ चुपचाप सुनेको सुनेकै
तर आज
मेरो निधार अनि आँखाहरूबाट
शब्दहरू बर्सिंदैछन्
तिनीहरूको पदचापमा लहर-लहर बज्छ मेरो महाकाव्यको धुन
के तिमी सुन्दैछौ ?
हैकम हाँक्ने थर्किँदो ढोलले
धेरै अघिदेखि हो, एकोहोरो
मेरो कानको जाली हिर्काइरहेको
तर आज
आफ्नै चेतनाको सङ्गिनी भाका
हरेक कानमा तरङ्गिरहेछ
तिमीलाई यो मनपरेन कि ?
हीनताबोध गन्हाउने खास्टो फ्याँकेर
नाङ्गो छातीबाट शब्दहरू बाहिर निस्किरहेछन्
र ती शब्दहरूका पाइलामा सुनिन्छ
यौटा नौलो मन्त्रोच्चारण
के तिमी सुन्दैछौ ?
यी शब्दको सासले फुकेर
रूखका पात अनि घाँसहरू सर्सराइरहेछन्
तिम्रो हातमा भएको खबरकागज पनि त कस्तरी फर्फराइरहेछ
तिमी भने
आफू छुँदै नछोइएको बहाना गरिबस्छौ ।
तिम्रो बासी बेसुरा बेस्वादिलो छन्दबाट निस्केर
यी शब्दहरू त
मुक्त भइसकेका छन्
तर तिमी चैं किन यति साह्रो
चिन्तित भइरहनुपर्यो नि, महाशय ?