बिहँसी ग्वालि जानि तुलसी प्रभु, सकुचि लगे जननी उर धाई।4।
(3)
जौलों हौं कान्ह रहौं गुन गोए।
तौलौं तुमहि पत्यात लोग सब, सुसुकि सभीत साँचु सो रोए।1।
हौं भले नँग-फँग परे गढ़ीबे, अब ए गढ़त महरि मुख जोएँ।
चुपकि न रहत, कह्यौ कछु चाहत, ह्वैहै कीच कोठिला धोएँ।2।
गरजति कहा तरजिनिन्ह नरजति, बरजत सैन नैन के कोए।
तुलसी मुदित मातु सुत गति लखि, विथकी है ग्वालि मैन मन मोए।3।
</poem>