भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
Changes
Kavita Kosh से
शोषणको पहिलो लक्षण
त्यागको आह्वान हुँदो रहेछ ।
हामी महान् बन्ने आकाङ्क्षामा नै
मरेका छौँ सदा यहाँ ।
कहिलेकाहीँ सोच्छु
आमाले कुनै सपना पनि देखेकी थिइन् र ?
उनको जीवन त बित्यो
हानै सेवामा
तर उनी सुखी थिइन्
उनको दु:ख पनि हाम्रै दुःखमा थियो ।
मैले बुझ्न सकिनँ कहिल्यै
अस्तित्वविनाको त्यो अस्तित्व
तर कहिलेकाहीँ लामो सुस्केरामा
भन्थिन् उनी, "नानी । तिमी मझैँ नभए" ।
आमाभन्दा भिन्न भई
बाँच्ने रहरमा हुर्केकी म
म साँच्चै फरक हुन थालेँ
तर केही सरल रहेन मेरो जीवनमा त्यसपछि ।
पितालाई क्षमा गर्न सकिनँ मैले
आमाको अवस्था सम्झँदा
तर आमा अन्धो परिक्रमा गरी
पूजा गर्न सकिनँ मैले उनको ।
माया गरेर, माया खोज्न थालेकी थिएँ म
जीवनलाई साझा उत्तरदायित्व मानी
बेहोर्न चाहन्थेँ म ।
अब घरबारमा मात्र सीमित थिएनन्
मेरा आकाङ्क्षा
आफ्ना संस्कारसित कतै
र भ्याउन सकिनँ आफ्नै जीवनलाई मैले ।
त्यसैले छोरी !
मैले तिमीलाई
आफ्नो निम्ति आफैँ रोजे
र आफूलाई चिनेर बाँचे।
छोरी । आज म तिमीलाई
नयाँ सपनाको आशीर्वाद दिन चाहन्छु
