सपनाहरू भयावह हुन्छन् किन ? / कुन्ता शर्मा
भयभीत–भयभीत भएर विषम बिपनासित
थाकेर फत्रक्क गलेर पल्टिएपछि निद्रादेवीको काखमा
बिर्सिएर विसङ्गतियुक्त बिपनालाई
सुन्दर शीतल स्वप्नलोक भेटिए हुने
बिपनालोकका झञ्झावातहरू मेटिए हुने ।
हत्या, हिंसा र त्रासदीयुक्त वर्तमानहरू भोगेर
युद्ध, रक्तपात र आर्तनादहरू खेपेर
थाकेको आतङ्कित विश्वप्राङ्गणमा
आजित भएर अत्यासलाग्दो बिपनासित
सपनामा राहतको परिवेश भेटिए हुने
बिपनालोकको निराशा मेटिए हुने ।
जँघारजस्तो जाग्रत् अवस्था छाडेर
आक्रान्त भएर लथालिङ्ग बिपनासित
प्रवेश गरेपछि स्वप्नलोकमा
दुखेर मरणान्त भएको चेतना
पुगेपछि विश्रान्तिको स्वप्नमन्दिरमा
मन कष्टका पहाडहरूले नथिचिए हुने
हृदयकुञ्जमा चिन्ताको तिर नरोपिए हुने ।
बलात्कृत विखण्डित बिपनासँग थाकेपछि
सन्त्रासको डढेलोले नराम्ररी पाकेपछि
अप्रिय अत्यासलाग्दा चित्रहरूले
बिपनालाई नपछ्याए हुने
प्रस्तर स्वप्नलोकमा काँडा नओछ्याए हुने ।
दिनदिनै अनुहार फेरेर आउने
समस्याका तिरहरूले
हरेक घुम्ती र दोबाटामा भेटिने
चिन्ता र पीरहरूले
कतै चिमोटिएर कतै लुछिएर
भुतुक्क दुखेको मन
भतभती पोलेको छाती
फत्रक्क गलेको शरीर
जब पस्रन्छ गहिरो नीँदको दुनियाँमा
त्यतिखेर त्यो सपनाको स्पर्शहीन लोक
सुन्दर शीतल भए हुने
बिपनाको व्याकुलताले नछोए हुने ।
बारूदको धुवाँभित्र हराएका गाउँ र सहरहरू
दन्किएका डढेलाहरू अनि भताभुङ्ग भएका रहरहरू
बर्बरताका हृदयविदारक दृश्यहरू
मूच्र्छित–मूच्र्छित हुन पुग्दै
समस्याका पहाडहरूले ङ्याकिएर बिपनामा
निद्रापछि शान्त प्राङ्गण भेटिए हुने
निराशाको कालो छाया मेटिए हुने ।
आजित भएर लथालिङ्ग बिपनासित
सिरानी हालेर अस्तव्यस्ततालाई
बल्लतल्ल आएको एकझप्को निद्रा
आँखाहरूसँगै बाँधिएपछि
चेतना अवचेतनामा फेरिएपछि
प्रवेश गरेपछि स्वप्नलोकमा
शरीर निचेष्ट भएपछि पनि
रातको पर्दामा सपनाको
पोखिँदै जान्छन् अनिष्टतम दृश्यहरू
घेरिँदै जान्छन् भयावह ध्वनिहरू
अनिच्छित युद्ध र सन्त्रासहरूले
पछ्याउन छाड्दैनन् किन ?
सपनाहरू भयावह हुन्छन् किन ?
सपना त आखिर सपना न हो
के जान्छ कसैको
त्यो त छहारीमुनिको चौतारीझैँ भए हुने
त्यो त वसन्तको सुन्दर फूलबारीझैँ भए हुने
डढेलोजस्तो परिवेशले पोलेको मनमा
उमङ्गका तरङ्गहरू डुलिदिए हुने
प्रसन्नताको इन्द्रधनुष झरिदिए हुने
तर सबै–सबै कल्पना हुँदै छ
विकृतिले बिपनाको सपनालाई छुँदै छ
सबै कुरा उस्तै–उस्तै छ
सपना पनि बिपनाझैँ दुरूस्तै छ
चाहना तनावमुक्तिको, चाहना आत्मसन्तुष्टिको
बलात्कृत, तिरस्कृत हुन्छन् किन ?
सपनाहरू भयावह हुन्छन् किन ?
रातहरू अझ प्रपातयुक्त बन्दै छन्
कोमल स्पर्शहरू अझ आवेगयुक्त बन्दै छन्
मगनमस्त छन् सबै आफ्नै धुनमा
ग्रहण लागेको छ सद्भावनाको जूनमा
छाडिदिऊँ बिपना त जे छ जस्तो छ
पुगेपछि विश्रान्तिको स्वप्नमन्दिरमा
दुखेको चेतनालाई, घाइते भएको मनलाई
शीतल लेप गरिदिन पाए हुने
तर उपेक्षित गर्दै सुख–शान्तिका तिर्सनाहरू
अवसादका छायाहरू निरन्तर पछ्याइरहन्छन् किन ?
सपनाहरू भयावह हुन्छन् किन ?
