हृदयचन्द्रसिंह प्रधान / दुर्गालाल श्रेष्ठ
हुन्छ जसै यो स्मृतिपटलमा
हृदयचन्द्रले छाएको,
सुँघ्छु म फूल व्यथाको फक्री
बास्ना मगमग आएको ।
छैन कि सायद यस्तो लेखक
अर्को मैले देखेको,
जसको लेख मसीले हैन
शुद्ध रगतले लेखेको ।
जीर्ण शरीर छ दीर्घघरोगले,
त्यसमा पनि झन् व्याप्त अभाव,
कष्टसाध्य त्यो क्षणमै फेरि
उसको मनमा फुथ्र्यो भाव ।
त्यसमा पनि ती हेलित जनता
जो हरहर छन् शोषणले,
तिनका मूच्छिर्त मुटु ब्यूंतिन्छन्
उसको शाश्वत लेखनले !
यति सुन्दरतम उसको सपना
कि जहाँ किञ्चित हुन्न दया,
हो, साँच्चै संसार त्यही हो
मानवताको पर्ूण्ातया ।
सत्य कुनै छ त यो धरतीको
यै हो यौटा, मात्र यही,
फुल्छ फुल्छ त्यो निश्चय फुल्छ
अलिक अबेरै होस्न सही !
हृदय ! तिमी छौ हृदयहरुमा
प्राञ्जल आफ्ना रचनाले !
मात्र सम्झनाले पनि त्रि्रो
प्लावित हुन्छु म श्रद्धाले !
लाग्छ मलाई हे युगद्रष्टा !
तिमी जन्मिँदै छौ फेरि,
त्रि्रै स्वर हो निश्चय पनि यो
इन्कलाबको रणभेरी ।
