बुद्ध मैले पिउने गरेकै भट्टीमा पिउदै थिए ,
अलिक बडी मतेछन् क्यार
भोलि बिहान सगर खुल्दैन भन्दै थिए ,
माय देवीलाई वृद्धा आश्रममा थन्काएर ,
यो परिचित शहरको बेठेगान चौकमा
शरीर भरि टाटु खोप्दै
ॐ माने पेमे हुँ..........
भन्दै थिए ।
जीवनसँग थाकेर होकि
वा, मगज खुस्केर हो
हातमा बन्दुक उठाएर ,
कहिले,
म ठमेलका गल्लिमा जीवनको अर्थ खोज्छु भन्थे ,
कहिले,
धरहरामा उभिएर सिहंदरबार देखाउदै
अगामी चुनावमा,
लुम्बिनीबाट उमेदवारी दिन्छु भन्थे ।
अचेल के भएर हो
बुद्ध
एक हुल शिष्यहरुलाई पछि लगाएर
विज्ञाानको प्रयोगशाला रोवट देखाउदै भन्छन्
शिष्यहरु हो
अव मानिस सम्बेदनहिन हुनु पर्छ,
न प्रेम
न आस्ता,
न रोगी,
न दुःखी
बस यीनै रोवटहरु जस्तै सम्बेदनहिन हुनु पर्छ,।