संसार फाँडूला झैं गरेर छालहरू उर्लिरहेछन्
उन्मत्तिएर चिथोर्दै किनारलाई कमजोर र विरूप बनाइरहेछन् ।
उता किनारमै उभिएर कविहरू
छाललाई बिम्ब र प्रतीकमा उनिरहेछन् ।
प्रेमिल संसारको कल्पनामा मग्न जोडीहरू
छालको हिर्काइले दुई वदन एक हुने
समय पर्खिरहेछन् ।
पौडीवाजहरू छालले उछिट्टयाएको पानीका थोपालाई
आफ्नो शरीरमा स्पर्श गराइरहेछन् ।
यो कस्तोअचम्म !
सदियौंदेखि यि पात्रहरू छालसँग मात्र रमिरहेछन् ।
ति किनार र पानीमुनिको भाग गुमनाम छन्
किनकी उनीहरू इमान्दारिताको मेडल भिरेर
कर्तव्यपथमा अडिग रहँदै
चुपचाप नदी बगाइरहन्छन्
नदी बोकिरहन्छन् ।