हिम्मतका सकृय पाइलाहरूले टेकेपछि
गोरेटो टुसाएर धर्तीमा लहराझैँ फैलिएछ
ईतिहासको कुनै साइतमा
छेउबाट सियोझैँ पस्यो गोरेटो
र त फले फुले फैलिए
जङ्गलको छातीमा जुन-ताराका छाँयाझैँ
जातजातका घर-बस्तीहरू फैलिए
र त सभ्यताको भन्ज्याङ-चौतारीमा
रंग-विरंगको इन्द्रेणी लर्किए
गोरेटो, कहिले उकालोलाई
लेकतिरै छोडेर घुम्दै खोला झ-यो
र पूलका बलिया हातले वारिपारीका गाउँहरू गाँस्यो
जस्तो कि शरीरमा दौडिरहने रगतले
धडकनलाई जिन्दगीको एक सृङखलामा जोडेर टाँस्यो
जस्तो कि प्रितीको तारले जोडेर
मायालुका मुटुजस्ता आँखहरूलाई गुलुपझैँ बाल्यो
जस्तो कि यमुना पारिबाट ताजमहलभित्र
मुमताजको चिहानसम्म पुग्ने मायाको साँघुझैँ
आफैँलाई टाँगेर शाहजाँले जिन्दगी गाल्यो
त्यही गोरेटो
मर्छु भन्नेलाई रुँदै मसानघाट पु–याउँछ
चढ्छु भन्नेलाई हाँस्दै सगरमाथा चढाउँछ ।