पानीको एक थोपा शब्द
वाफ बन्दै उठ्छ माथि अर्थको आकासतिर
जहिले पनि अर्थ आकास जत्तिकै फराकिलो हुँदै जान्छ
उत्तिकै रित्तो रित्तो हुँदै जान्छ।
कविताको आकासमा
उडिरहेका अर्थका बादलहरू कहिले एक-अर्कामा ठोक्किएर
तल धर्तीबाट उठेका पानीको जरासम्मलाई हल्लाउँछ।
कत्ति माथि उठ्न सक्छ र बादलको आकृतिमा अर्थ
गह्रौ भइरहेर फेरि झर्छ नै तल
धर्तीको छात्तीमा।
कविताको आकास
झलमल्ल तारा र जून लागेका रात हुन सक्छ
घामका राता लालीमा चढेको क्षितीज हुन सक्छ।
तर सँधै अर्थको पछिल्तिर दगुरिरहेका कुइरोले
कविताको आकास नै अध्यारो बनाइँदिन्छ ।
कविताको आकास
कति माथि छ, कति गहिरो छ,
अर्थका असिनाहरू सँधै आकास भेट्न नपाइँ झरिरहन्छ
तल
तल कतातिर ।