{{KKCatNepaliRachna}}
<poem>
भर्सख्य चित्तकन एक गरेर बाँधी स्वर सुकाई कराउँदा पनि कसैले दैलो खोल्न आएनहेरेँ दुवै नयनले नभतर्फ ताकीकति घच्घच्याउँदा पनि कसैले प्रत्युत्तरसम्म दिएन खोल्ने भए खोल नत्र दैलो फोर्न धम्मी दिँदा पनि केही लागेन, भन्दै यो जाडो रातमा तिमीहरू पर्खिरहेको पनि धेरै भइसक्यो। सुन, म भन्छु त्यहाँ मानिस नै छैन, छैन, छैन । तिमी भनौला “ती रंगीचंगी लुगा लाई नक्कझक्कल गर्दै झ्यालमा देखा पर्ने को हुन् त ?" म भन्छु म “तिनीहरू ता पुतली हुन् पुतली, पुतलीहरूले पनि कहीँ तिमीहरूको क्रन्दन सुन्छन् ?" तिमी भनौला “हामी रुँदा कराउँदा हरर हाँसेर ल्याउने ती गोरा काला ठिटाहरू को हुन् त ?” म भन्छु "ती मुर्दा हुन् मुर्दा,तिनीहरूको हाँसो मुर्दा जलेको चर्चराहटमात्र हो । कहीँ जलेको मुर्दाले पनि तिमीहरूको आवाजको उत्तर दिन सक्छन् र ?' तिमी भनौला "जय पशुपति, गुह्येश्वरी, तारेमाम भन्दै अन्तरिक्षलाई धुने ती को हुन् त ?" कानमा सिउरो, बुद्धिमा ताला लगाएका ती यन्त्र हुन्, यन्त्रले पनि कही मानिसको आवाज बुझ्छन् भनेको मान, त्यहाँ मानिस नै छैन, छैन छैन,धम्की, क्रनन्दनमात्र होइन, गएर दैलो नै फोर, माथि उक्ल, कसैले तिमीलाई यसो किन गर्यौ पनि भन्न आउनेछैन । आकाश निर्मल थियो तर केहि कालो त्यहाँ मानिस नै भएको भए साबगाँसरहित भई बाँकी थियो अलि अली नभ त्यो उज्यालो। तिमीहरूले यो जाडो रात यसरी काट्नपर्ने नै थिएन ।
त्यै शेष भाग नभमण्डलमा थियो जो .........................................हात्ती भयोशारदा, मृग भयो२१|३, बिरुवा भयो त्यो आकार धेर नभमा विविध प्रकार आएर चित्रित गर्यो मनको विचार । आषाढ २०१३
आाखिर आफ्नु हृदयोदधिमा डुबेर
ल्याएँ सखे सरल सुन्दर स्वच्छ सार,
यो चित्तलाइ सब भ्रान्ति भनी बुझाएँ
चिम्ली अनी नयन खूब म हत्पताएँ ।
अैले पनी अघि भएसरि भ्रान्ति वीर
हुन्छन् तथापि बलहीन छ त्यो अधीर
मेरो विचार अब भो बलियो मजाको
मेरो यही हृदय-मन्दिरको ध्वजा हो ।
यो भ्रान्तिलाइ उसमा दिन योग्य वस्तु
संसारमा छ कि भनेर म छामि हेर्छु,
पाएँ रहेछ मन नै त्यसलाइ जोडा
जो चढ्न सक्छ सबलाइ बनाइ घोडा ।
...............................
रचनाकाल १९८६
</poem>