वगैचा आफै संगमरमरको कलात्मक मेचनेर स्तब्ध
एकटक निहुरिएकी उनलाई नियालि रहेछ
फूलहरु
फूलहरु
नुहेका उनकै सम्मानमा
उनकै स्पर्श पाउन चाँदनी पृथ्वी झरेजस्तो
मग्न उनी, कुनै रोचक क्षण पुगेकि होलिन !
लिएर पुष्प सुकोमल हातमा
अनुपम सौंन्दर्य चुहाई रहेकी
न हतारिएर कुनै चरी उडेकी छ उनको अनुहारमा
न सिंगारिएर बसेकि छ कुनै तृष्णा
अतिव स्थिर ! दिव्य उनको बसाई ।
सुन्दर ओठमा न मुस्कान झरेको छ
मृगनयनी आखाँबाट न अश्रू खसेको छ
यो आदिम पहिरन
कति सुहाएको हो उनलाई
गलाको हार, वसन्त वहार
केहीले नछोइएकी उनी
कति शान्त ! कति स्निग्ध !
दुधमा नुहाएकी हुनकि
हिमालबाट भर्खर ओर्लिएकी
सुनकेशरी उनका केशमा अल्झिए
प्राकृतिक पृष्ठभमि, जहाँ म हराएझैं भए ।
शिरमा सादगीको यो सफलता
यो कलाको कुन रुपमा उनी मलाई भेटिइन
मैले संसार भूले, आफलाई भूले ।