अचानक
आमाले अनुहार हेर्ने
ऐना फुट्यो
टुक्रा-टुक्रा भयो
भुइँमा पोखियो।
मरेपछि मान्छे
मान्छे नभएजस्तै
फुटेपछि ऐना
ऐना नहुँदो रहेछ।
ऐना फुटेपछि
आमा
आफूबाट हराएको
आफ्नो अनुहार खोज्दै
टोलाइरहनुभयो।
ऐनामै हेरेर
लगाउनुहुन्थ्यो
सौभाग्यका सिन्दूर, टीका
पोते र चुराहरू
देख्नुहुन्थ्यो आफ्नो रङ्गीन प्रतिबिम्ब
ऐनामै हेरेर सम्झिनुहुन्थ्यो
सेती नदीझैँ
भित्रभित्रै बग्ने बैँसालु वय
ऐनामै थियो लुकेको
आफ्नो प्रिय संसार
ऐनामै हराए
ती सबै अलङ्कारहरू।
बिहान-बेलुका
आमाले अनुहार हेर्ने
ऐना फुटेपछि, यतिबेला
आमा,
हामीले दुःख हेर्ने ऐना हुनुभएको छ।