ए मेरा सन्तान !
मेरो सिर्जना !
कति सजिलैसित भनिदियौ तिमीले
तिम्रो जीवनमा
मेरो कुनै हक छैन, दखल छैन
तिमीलाई जन्म दिदैमा
मेरो अधिकार तिमीमा
जन्मसिद्ध हुँदैन ।
म मौन भएँ
व्यथाले स्तब्ध थिएँ
अनुभूतिको चरम सीमा
मूक हुँदो रहेछ ।
आँखाअगाडि एकैछिनमा
सम्पूर्ण जीवन नाच्न थाल्यो ।
यो गर्भमा,
तिमी टुसाएको, फक्रेको, अनुभूति
तिमीलाई जन्माउँदा, हुर्काउँदा
पाएको आनन्दमय पीडा
अनि ठूलठूलो दु:खलाई
ससानो सन्तोषले छलेर
सँगै बाँचेका ती क्षण ।
कति निर्ममतासित
पुछन खोज्यौ तिमीले
मेरो सम्झनामा छरिएका
तिम्रा पैतालाका छापहरु ।
के साँच्चै
तिमी-हामीबीच केही छैन त ?
सम्पर्ण जीवन तिमीलाई दिएर
उभिएकी छु आज म रित्तिएर
कुनै सुद व्याज मागेको हैन
सम्बन्ध व्यापार हुँदैन
खालि मनको गाँठो यो
फुकाले पनि, बाँधे पनि
आफ्नै इच्छा त हो ।
उमेरले थिचेर कुप्रिएकी छु आज म
कति निर्धो भइसकेकी छु म आज
तिम्रो हात समातेर
फगत बाँच्ने ताकत खोज्दै छु, आज म ।
तिमी बालक थियौ मेरो कुनै बेला
म पनि शिशुझैँ भएकी छु
तर तिमी अनाथ थिएनौ मकहाँ
म किन यसरी टुहरिएँ ?
तिमी छंदाछदै पनि
आफ्नै भावनामा ।
जीवन बाटुलो बाटो रहेछ
जहाँबाट हिँडे पनि
अन्तत: त्यहीँ पुगिदो रहेछ ।
ए मेरा सन्तान ।
मेरो सिर्जना ।
मेरो काखले बोलाउँछ तिमीलाई
तिमी हुर्केका थियौ जीवन पाई जहाँ
एउटा काख चाहिएको छ मलाई
मन, केवल मर्न सम्मानका साथ त्यहा ।