म अस्वाभाविक, असामान्य
कोमाटोग्राफीको अभावले छुट्टिन नसकेको एक रङ ।
मेरो आकाश शब्द बर्साउँछ
धरातल बिम्ब उमार्छ
मिथकहरु जब्बर रात उधारेर
फूर्तिला झिसमिसे झुल्काउँछन्
यद्यपि म अनुभूत गर्छु आफूलार्इ
छालले हिर्काएको किनारमा रुपान्तरित भइरहेको ।
अनिर्णीत आवश्यकताहरुको माला पहिरिँदै
यहाँ जिन्दगीको दियो धिपधिप छ
यस बेलै भोक पनि सुतुरमुर्ग प्रतीत हुन्छ
अपसोच ! भावना वर्तन बन्न सक्तैन
भोजन हुन सक्तैन
तर पनि मित्र ! म त्यस्तो स्पर्श दिनेछु
जस्तो, मरुभूमिमा चिसो बतासले देओस्
पिडादायी घाउमा मल्हमले देओस् ।
तिमी अर्धनग्न नाच्दै पुलकित हुन्छौ
म पातमा टल्किरहेको शीत हेरेर पुलकित हुन्छु
हामीमा फरक यत्ति हो
तिमी यन्त्रवत् चल्छौ मदिरालयमा
र नङ्ग्य्राइरहन्छौ सभ्यतालार्इ
म धुमधुमती कविता खोप्छु
त्यस्तो परिवर्तनका लागि
जस्तो, पानी बर्सनासाथ खडेरी बिलाउँछ
बादल फाट्नासाथ आकाश उज्यालिन्छ ।
बादल आकाशमा तैरिएसरी
यस बेला म भरियाको पीडामा तैरिरहेछु
उता तिमी उपेक्षाका तरबार चम्काउँदै
टुक्रयाइरहेछौ कलमलार्इ
त्यसैले होशियार मित्र !
अहिले मेरो कविताको नदीमा आगो बगिरहेछ ।