वृद्ध संग्रहालयबाट
फुत्त...
निस्किएर पुरातन खित्काहरु
गुंँजिरहेका छन्— कातर गोरेटाहरुमा
र, फैलिरहेका छन्— भयभित कुनाकुनामा
कुनै श्रापित गाउँझैँ
दौड्ने गर्छन्
घोडा चढेर
टाउका नभएका
संवेदनहिन, अनुभूतिहिन मुर्कुट्टाहरु
त्रास रोप्दै — मौन घरहरुमा
शदियौंदेखि मुर्ति बनिएर
ठिङ्ग...
उभिएको बुढो घोडाबाट उत्रिएर
युवकझैँ लाग्ने — बुढा मस्तिष्कहरु
फैलिरहेका छन् — डरछेरुवा सडकहरुमा
र, मृत्युको साइरन बजाउँदै हुइकन्छन्
त्रस्त फुटपाथहरुलाई झनै तर्साउँदै
तरुनोझैँ लाग्ने
अखबारका पानाहरुमा
पढिंदैनन् — आजभोलि
जिन्दगीका कुनै सुरिला जिउँदा शब्दहरु
मृत अक्षरहरु
मानविय नजरहरु हेर्दै
ङिच्च मुस्कुराउँछन् — रोगी अखबारहरुमा
बुढा कोठाहरुका
बुढा रेडियोहरु
गाउँदैनन् आजभोलि
कुनै सुमधुर धूनहरु जिन्दगीका
कानै टट्टाउने रेट्छन्
बेसुरिला संगीत मृत्युको
— बेढंगका रेडियोहरु
उफ !
मृत्युझैँ नलाग्ने
यी सस्ता मृत्युहरु !!
मृत्युको अनुहार
बोकेका छन् — पोथ्रा पोथ्रीहरु
र
डुङ्ग...
मृत्यु नै गन्हाउँछ
झाडीहरु,
जंगलहरु,
फुटपाथहरु,
गोरेटाहरु
अनि संभवतः
सिंगो देश नै !!!
र
टुलुटुलु...
हेरिरहेछ यी सबै
मेरो देशको
मेरो आफ्नै
अभिशप्त हिमाल !!