खोलाको वारि खोलाको पारि घाम र जूनमा
फडानी गीत गाउँछ मीठो सुरीलो धुनमा ।
शीतल छरी धोबिनी पाखा चुलिन्छ मायाँले
तुफान आँधी छेक्तछ उठी वनका छाँयाँले ।
वनको छेउ धनको लेउ आयको मुहान
शान्तिले आँखा खोल्दछिन् यहाँ प्रत्येक बिहान ।
सम्झना सधैं मनमा हुन्छ श्वासमा वासना
सपना मीठा जन्मेर फुल्छन् षोडशी आसमा ।
मनको कुरा आँखाले बोल्छ नाच्तछ आँखामा
जुन्किरी दीप बाल्दछन् सधैं अँधेरी रातमा ।
सिर्जना सधैं अमर हुन्छ,
दिलको वह दिलले छुन्छ,
सपना सृष्टि बनेर उठ्छन् हरेक प्रातमा ।
फडानी मेरी आँखाकी जून निर्मल चञ्चल
प्रीतिका आँखा उघारी हेरे देख्तछु कल्कल ।
नौडाँडा पारि बसेर वास गाउँलाइ हेर्दछु
धर्तीको छेउ सुनौलो देख्छु
सबैका आशा फक्रेको देख्छु
मैलाइ सम्झी हाँसेको देख्छु सुखी भै फिर्दछु ।
गोरेंटा बढी सडक बने सफेद कंक्रिट
बगेका तार आकाश माथि प्रकाश अङ्कित ।
बलेको देख्छु झल्मल बत्ती औंसीको रातमा
शान्तिका जोडी परेवा बास्छन् घुर्घुर प्रातमा ।
आँगन छोई चाँदीका बाटा गाउँलाई जोड्दछन्
चौखुरे गाडी सलल बग्छन्
पैँनीमा पानी आँचल–नाच्छन्
सिँवीका लामा आँकुरा उठी गाउँलाई बेर्दछन् ।
हँसिया कुटो कोदालो साथी हलो र फालीमा
जीवन सधैं नाचेर हिंड्छ खेतका आलीमा ।
गहुँका बाला बहेली खेल्दा सिर्सिर हावामा
नाचुँ झैं लाग्छ पखेटा हाली सुसेली कावामा ।
सिर्जना सिल्पी कलाका धनी मनका प्यारा जन
फडानी जस्तै नेपाल बनोस् कृषिको उच्च धन ।