सोह्र वर्षछि
मेरा प्रेमिला आँखामा फर्किएको छ त्यो ज्वाला
जसको रापले कुनै दिन
डढेको थियो कालो संविधानको पुस्तक ।
सोह्र वर्षछि
फेरि युद्धबन्दी छ दिमागको किल्ला
काटिएका छन् हातका औँलाहरू
गायब छ शिरमा केशको सौर्न्दर्य ।
ब्युँझिएर उठेका छन्
मृत संविधानका अक्षरहरू
र, टाँसिदैछन् नयाँ संविधानका अक्षरमाथि
जसरी अखबारको पेस्टरले
पुरानै नक्सामा टाँस्छ नयाँ तस्बिर ।
सुन्दर मुलायम बगैँचामा
सुँगुरहरूले गरिदिएका छन् र्सवत्र फोहोर
तमसुकमा तहविलदारले जाली अंक थपेजस्तै
शमशेर गणका मौसमी प्रेतहरूले
लेखिदिएका छन् त्यसमाथि- प्रजातन्त्र ।
भर्खरै प्रेमको नतिजामा
असफल युवतीजस्तै थकित समयको यो मोडमा
सोह्र वर्षछि
बारम्बार म आँफैँसग सोधिरहेछु-
लुटाह र राजामा कसले बढी चुसिरहेछ देशलाई –
सुँगुर र शासकमा को बढी फोहोरी छ यो देशमा –
सुरक्षाकर्मी र आतंककारीमा कसले बढी घाउ दिइरहेछ देशलाई –
तर, सोह्र वर्षीच, म सोच्दैछु
प्रेमका नाममा बेइमानी नगरेसम्म
दुष्ट प्रेमिकालाई त्यागेर सहृदय वेश्यासँग
सम्बन्ध गाँस्न म स्वतन्त्र छु
स्वतन्त्र छु, मेरो ब्रह्मसँगै स्वतन्त्र विचरण गर्न
र, राज्यको अनुहारमा फर्किएको जंगली आँखाविरुद्ध आँखा लडाउन ।
सोच्दैछु- औँला काटिएको चोट बिर्सेर
म कसरी भ्यालेन्टाइन डे कविता लेख्न सक्छु –
पाइतालामा किला बिझदा
प्रेमिकाका आँखामा कसरी आफ्नो अनुहार खोज्नसक्छु –
सोह्र वर्षछि
शासकका आँखाबाट एकाएक गायब छ निद्रा
र, तम्तयार हुनु छ कुनै पनि क्षण
जारी गर्न निषेधाज्ञा, कर्फ्र्यु र संकटकाल
तर, लोकतन्त्रको मध्यान्तरमा
च’नैाती दिन बन्दुकलाई
दन्किरहेछ सडकमा आगोका असम्भार जुलुस ।
सोह्र वर्षछि
मेरा प्रेमिला आँखामा फर्किएको छ त्यो ज्वाला
जसको रापले कुनै दिन
डढेका थिए काला कानुनका पुर्र्जीहरू ।
मानिसहरू भन्छन्-
सोह्र वर्षछि
खुबै सुहाएको छ- मेरा प्रेमिला आँखामा ज्वाला
र, तिम्रो संसारमाथि त्रि्रै अधिकारका नारा
हो, खुबै सुहाएको छ- टीका चौधरीको हातमा गुलेली
र, कालो गुलाफको फूल ।