|रचनाकार=माधवप्रसाद घिमिरे
|अनुवादक=
|संग्रह=गौरी / माधवप्रसाद घिमिरे
}}
{{KKCatNepaliRachna}}
<poem>
धर्ती यो हरियो थियो , सगरका तारा उज्याला थिएमेरै प्रीति सुहाइ कान्तिपुरका सन्भुयाल सन्झ्याल अग्ला थिएछाया आज पर्यो पऱ्यो, छिप्यो छवि कहाँ , के देख्नु मैले पर्योपऱ्योआँसूमा अब चिप्लियो कलम यो , के लेख्नु मैले पर्यो पऱ्यो !मेरीलाइ मेरीलाई म देख्छु झल्झल , त्यही टाँसिन्न यो पत्रमामेरीको मनको किनार रँगिलो , गाँसिन्न यो पत्रमायो बायाँ मुटु चस्कँदो छ कसरी , जान्दैन कोही पनिछाया एक मभित्र रुन्छ कसरी , सुन्दैन कोही पनि।पनि
मेरा अक्षर लेखिदे वनचरी ! वैशाखको पातमा
बोल् हे गोलसिमल् ! चुँडेर दिल यो एकान्तको रातमा
लैजा बादल ! दूर देश , दिलको आँसू , कहाँ छन् उनीआउन्नन् हकि , काव्य सुन्न उनकै फर्केर कैल्यै पनि।पनि
मेरो साथ बसेर हाँसिरहने रानी ! खरानी बन्यौ
आमा शान्ति र कान्तिकी , सकलकी साजा कहानी बन्यौआफैँ आफैं ईश्वरले रचेर कसरी त्यो चित्र च्यातीदियोके थालूँ अब लेख्न जीवन जहाँदेखिन् इतिश्री भयो।भयो सम्झी ल्याउँछु- ल्याउँछु– आज छैन रिस क्यै , गाली गरेहुँ गरेहूँ किनजाने नै रहिछन् नि ! त्यो दिन त्यसो मैले गरेहुँ गरेहूँ किनआपुनैले आफ्नैले त कसूर गर्छ , अहिले देखेर पो के भयोके सम्झेर गइन् उनी , गुणकथा लेखेर पो के भयो।भयो आनन्दी दुनियाँ छ एक , मनका मेरा पखेटामनि
छन् दुःखी परिवार किन्तु घरमा चीसा परेलामनि
केही छैन उपाय , खालि कमलो छाती लिएको किवकविटाढा ताक्छ , नगीच गुम्छ , कविता मुर्दा छ , छैनन् छिव।छवि यौटा मानिस जो गयो-हृदयको गयो–हृदयको सर्वस्व मेरो गयोपगयोयौटा पुस्तक लेखियो-हृदयको लेखियो–हृदयको रुन्चे कुना देखियोसाँचो जीवन त्यो गुमाइ , कसरी झूटो कथा यो भनूँवैरीलाइ वैरीलाई समेत लेख्न नपरोस् यस्तो अरु के भनूँ ! क्वै भन्लान्- भन्लान्– शिरको सिँदूरसहितै गौरी गइन् स्वर्गमाक्वै भन्लान्- भन्लान्– यस काव्यमा अमर छन् गौरी यहीँ मत्र्यमाबाँचेको क्षण सत्य हो , अरु कुरा के हो कसो हो अबती मेरी घरमा थिइन् , हृदयको छन् सम्झनामा अब।अब कोट्टयाउष कोट्टयाऊँ कति घाउ यो कलमले अड्कन्छ अड्कन्छ हैसम्झी ती दिन , ती कुरा , हृदयमा खड्कन्छ खड्कन्छ हैखोली पुस्तक आँसुको लहर यो हेरेर बत्ती मनिबत्तीमनिसम्झीद्यौ सबले कुनै दिन यहाँ गौरी थिइन् रे ! भनी।भनी
</poem>