{{KKCatNepaliRachna}}
<poem>
धेरै बाँचेपछि सबैसित
कुनैकुना चाहिँदो रहेछ
बाँच्न आफैसित ।
एक्लो नभएर पनि
जहाँ एकान्त हुन्छ
केही बिपना
केलाउने फुर्सत पाइन्छ ।
धेरै भयो, बिहान लाजले राती भएकी
उषाको मुहार बादलको घुम्टो उठाएर नहेरेको,
अनि साँझ, थाकेर गुँड फर्केका
चराचुरुङ्गीको मधुर गीत सुन्दै बार्दलीमा नउँगेको ।
आफूलाई बिर्सेर सम्पूर्ण जीवन बिताएपछि
कहिलेकाहीं सोही जीवनका केही अंश