કર તું કંઈએ, કર તું કંઈએ, મધુ તેથી બને વધુ શું કદિએ ?
તુજ કાર્ય સહુ દિલ નિત્ય સ્મરે, વધુ નિર્મળ શું ઉર પૂજી શકે ?
કંઈ બોલ અને દિલ ઈચ્છતું, કે કંઈ બોલ તું બોલ સદા જ પ્રિયે !
તુજ વાણી સદા સુણતો જ રહું, ઝરતાં ફુલ એ વીણતો જ રહું.
તુજ એ સ્વર ગાયનમાં સ્મરતાં, વળી ઓર જ ધૂન મચે ઉરમાં,
તુજ યાચક આ ઉર થાય, પ્રિયે ! ફરીને ફરી એ સ્વર માગી જ લે.
ઉર ઈચ્છતું કે હજી ગા તું પ્રિયે ! નવ થોભ, કશું પણ ગા જ પ્રિયે !
કંઈ દે કંઈ લે સહુ ગીત મહિં, વ્યવહાર બધાં કર ઓ સ્વરથી.
હુકમો સહુ ગાયનથી કરજે ; મુજ ઝિંદગીએ સ્વરથી ભરજે,
તુજ નૃત્ય સ્મરૂં ? ભૂલું ભાન, પ્રિયે ! કંઈ પ્રશ્ન કરૂં સ્મરી નૃત્ય, પ્રિયે !
ક્યમ ઊર્મી બની ન તું વારિધિની, બસ નાચત દિવસને રજની !
ઘુઘવાટ વળી તુજ હું બનતે, હસતો નકી તાલ દીધા કરતે.
કર તું કંઈએ, કર તું કંઈએ, કરુણાર્દ્ર પ્રભુ પ્રતિ કાર્ય પરે ;
તુજ શું તુજ શું થી મધુતર છે ? વળી નિર્મળ શું તુજ શું થી પ્રિયે !
સ્મરતાં સ્મરતાં સ્મરણે ચડ્યું જે બસ પૂજીશ પૂજીશ તે જ પ્રિયે !