भक्तिजन जति छन् मनका सिकारी॥
छाति षोली फिर्यो ज्ञानदिल भिकारी॥
भक्तिजन भनेका भिषै मागी खान्छन्॥
पुर्पुरो कन्याउँदै भित्र तिरै जान्छन्॥१०१॥
धर्म गर्नु भन्दा विषै सरी मान्छन्॥
मीठो चोषो बनाई आफै मात्र षान्छन्॥
मुष्ठिदान नगरी कस्व गरि तर्छौ॥१०२॥
यस्ता भक्तजनले कस्व गरी तार्छन्॥
सातकुल तिनले चौराशिमा पार्छन्॥
दयागर्नु सबैले दियाको पाउला॥
दया बिना जाउला बासै काँहाँ पाउला॥१०३॥
कस्तो साधु भनौला चेतन्ने दियाको॥
विष रस छाडि अम्रित पियाको॥
सुरनर मुनि सब सुरथ लगाउ॥
जबर्जस्ती होइन हाँसी षेली जाउ॥१०४॥
सार झिकी कह्याको जानि न जानी॥
दया धर्म नछोड्या मुशि होला तानी॥
नलेषु भन्या उदयको वानी॥
सब मिली भाक्ति गरौँ जानि न जानी॥१०५॥
अड़ा पनि मुनिहो चैतन्ने राष॥
अन्तेकाल भया पनि भक्ति रस चाष॥
वालष पन देषि फकिरी भयाको॥
सत्संगको मता लेपी कह्याको॥१०६॥
भय भर्म चञ्चल सबै पर भाग्यो॥
सातको निशान सन्सारमा जाग्यो॥
सबै भन्नु नहुन्या सुष्म कह्याको॥
उदयलहरी सिद्धान्त भयाको॥ १०७ ॥
नित्तेको फकिरी ज्ञानदिल दास॥
सबले गर्नु परंपदको आस॥
श्री सुभलगनमा उदय भयाको॥
चौतिस् साल वैशाषमा सब लेखिकहयाको ॥१०८।।
ब्रम्हज्ञानी जति छन् ताहिँ रह्याको॥
सतगुरू धनिका साथमा भयाको॥
धन्ने हौ मुनिसब चाँडै गरि सूज॥
होकि होइन तै पनि गम गरि बूझ ॥१०९॥
|| समाप्तम् ॥