अझै जन्मिन बाँकी छु म,
जन्मनुभन्दा पाँच मिनेट अघिकी छु अहिले।
त्यसभन्दा अझै उता पनि जान सक्छु मेरो अजन्मतिर।
अहिले, दश मिनेटअगाडिकी भएँ,
अहिले, जन्मनुभन्दा एक घन्टाअगाडिकी भएँ।
पछाडि फर्किन्छु म
दौडन्छु
आफू जन्मनुभन्दा पहिलेतिर।
मेरो अजन्मतिर बिब्ल्याँटो हिँड्छु म कुनै सुरूङमा झैँ।
दश वर्षअगाडि,
एक सय पचास वर्षअगाडि।
पाइला बजार्दै
पूरै कालखण्डभरि
म एउटा स्वैर यात्रा गर्छु
आफूलाई अलिकति पनि नलिई।
जन्मभन्दा अघिको मेरो जीवन
जति लामो छ ,
त्यति नै अजम्बर छ अनस्तित्व।
जहाँ म पूर्णतया वैयक्तिक हुन सक्छु,
जहाँ एउटा हिँस्रक लोग्नेकी
कुरूप र माया नगरिएकी स्वास्नी हुन सक्छु।
मध्यकालमा पुगेर म कुवाबाट पानी ओसार्न सक्छु।
अझै हिँड्छु म
समयको उद्गमतिर।
हिँड्छु, पाइला बजार्दै
मेरो माइनस जीवनतिर,
जीवनको उल्टोतिर।
म आदम र इभसम्म पुग्छु।
जहाँ केही देखिँदैन, अँध्यारोबाहेक।
त्यस बेला मेरो अनस्तित्व आफैँ नै
गणितीय काल्पनिकताको थकित मृत्यु मरिसक्नेछ,
जसरी मृत्यु भएथ्यो मेरो अस्तित्वको।
के म साँच्चै नै जन्मिएकी थिएँ?