हिउँदे बतासको लैबरीमा
थपडी बजाइरहेछन चिउरीका पातहरू
भर्लेनि पाखामा कोरस आलापिरहेछन
एकहुल हलेसोका बथान
आमा रुखबाट गीतका हरफहरू खसाईरहेकी छन
नजिकै बगिरहेको छ छिपछिपे खोला
आमा रुखबाट ओर्लेर कुवा बनाउँछिन
र कुवाको ऐनामा
युद्धमा बेपत्ता छोराको अनुहार देख्छिन
यतिन्जेल आफ्नै अनुहार राम्ररी नदेखेको आमाले
आफैलाई छोराजस्तो देखेर
निकैबेर के के।।।के के सोचिरहिन ।।। ?
कुवामा देखिएको अनुहार आफ्नै आँसुले लतपतिएपछि
आमा झस्किदै पटुकीको फेरो समातेर
छोराको सम्झना पोखिएको आँखाका डील पुछ्छिन
र खोलाको चेप्टेढुङ्गामा बसेर
छोराले लेख्न सिकाएको आफ्नै नाम
लेख्तै–मेटतै गर्छिन
सम्झना बिस्तारै भाग्दै–भाग्दै जान्छ
आमा पारिपटिृ पश्चिम फर्किएको
कटुसको झ्याङमा घडी हेर्छिन्
पात–पातमा पँहेलो घाम झुन्डिएको देखेर
डँडाल्नोभरि हरियो गीतको भारी बोकेर घर फिर्छिन ।
साँझपख घरमुन्तिरको बूढो खरबारीमा
हँसिया बोकेर हिँडेकी आमा
खै ! किन हो,
खरबारीमा बसेर गुनगुनाउन थालिन–
“सरमा–सर सिक्रेटै खानू कैंचिमार बकासको
कैंचिमार बकास खोलेर हेर्दा छ माया क–कसको”
यसरी उमेरको पचपन्न वर्षपछि
पहिलोपटक आमाले रुँदै–रुँदै गाएको सुनेर
अहिले खरबारी आफै रोइरहेको छ ।