तिमी हुनुको (अंश - ३३) / इन्दिरा प्रसाई

हिमालमा राखेको तिम्रो रूप
बिस्तारै खस्तै छ
म चुपचाप
थोपामा परिणत तिमीलाई
चिनेको नचिन्यै गर्छु ।
बाफ बनेर उडे पनि तिमी
बरु म आँखाको तृष्णा
स्वाद लिन्थेँ र रमाउँथेँ ।

गलेर झोलझोल
टुकुचामा बगेपछि तिमी
फाल्तू तिम्रो त्यो आकार
म समात्न सक्तिनँ ।

आकारहीन तिम्रो आकारमा
पिरिनुपरेको छ मैले ।
•
एउटा अनर्थजस्तो
तिमीलाई भोग्दै छु म ।