नवीन दाइ, जसलाई म भेटिरहन्छु / कृष्णभूषण बल
सम्झनाको क्षितिजबाट एउटा नौलो सूर्य सधैँ उदाउँछ
एक्लै एक्लै बादलका झुत्रे पर्दाहरू च्यातेर मभित्रको मनतिर कतै छरिन्छ
म यिनै प्रेरणाहरू बोकेर अक्षरका सुन्दर थुँगाहरू सँगालेर मालाहरू गाँसिरहन्छु
म सधैँ यस्तै उज्यालोमा, त्यो नौलो सूर्यलाई अझै भेटिरहन्छु।
सधैँ भेटिरहन्छु।
अनिष्ट सपनाजस्तै सुने माईथानका बथान बथान परेवाहरू आकाशतिर उडेनन् अरे
चोक बजारमा चारो टिप्न ती बथान बथान परेवाहरू बस्दैबस्दैनन् अरे
के त भित्ताको नियमित सधैँ च्यातिनुपर्ने क्यालेन्डरको पन्न अब नच्यातिने अरे ?
फेरि सुने पाङ्दुरे गफजस्तै जाज्वल्य सूर्यझैँ विचरा नवीन अब रहेनन् अरे।
कहाँ मृत्युशय्या अँगालेर भीष्मपितामहले पनि नरम नरम ओछ्यानहरूमा
कहाँ फुल्छन् र फूलहरू पनि बिनाकाँडा नै सादा सादा रुखहरूमा
कठोर सत्य मृत्यु अँगाल्यौ परि योद्धाले झैँ तिमीले पनि साहित्यका तिखा धारिला काँढाहरूमा
लाखौं रोएर जहाँ बाँधिरहेछन् तिमी एक्लै कहिले हाँस्न चाहेनौँ त्यही त हो तिम्रो महानता
अझै सम्झनाको क्षितिजबाट एउटा नौलो सूर्य सधैँ डराउँछ
अझै एक्लै बादलका कुनै पर्दाहरू च्यातेर मभित्रको मनतिर कतै मरिन्छ
म यिनै प्रेरणाहरू बोकेर अक्षरका थुँगाहरू सँगालेर मालाहरू गाँसिरहन्छु
म सधैँ यस्तै उज्यालोमा त्यो नौलो सूर्यलाई सधैँ भेटिरहन्छु
अझै भेटिरहन्छु।
०००
