तिमीलाई खोज्दाखोज्दै / सुमन पोखरेल
एकपल्ट भनिदेऊ मलाई
तिमी कहाँ छ्यौ ।
तिम्रो सम्झना आउँदा सम्झनुपर्ने तिमी कहाँ छ्यौ ?
तिमीलाई छुन मन लाग्दा छुनुपर्ने तिमी कहाँ छ्यौ ?
कहाँ छ्यौ तिमीलाई प्रेम गर्न मन लाग्दा प्रेम गर्नुपर्ने तिमी ?
के गरूँ ?
तिम्रो आत्माको मन्दिर बनाऊँ र घण्टी बजाइरहूँ,
आकारबिनाको गुम्बा बनाऊँ र ध्यानस्त रहूँ,
या एउटा अदृष्य प्रेममहल बनाऊँ र त्यसैभित्र निदाइरहूँ?
तिमीले आफू भनेको तिमीलाई
प्रेम गर्न चाहन्छु म ।
तिमी शरीर हैनौ भने
किन सिँगारिरहूँ म दृष्यहरूलाई तिम्रा आखाँका लागि?
किन बढारिरहूँ तिम्रा पाउ हिँडने बाटाका काँडा ?
कोमल किन बनाइरहूँ तिम्रा हातले छुने चिजहरूलाई ?
किन छेकिरहूँ तिम्रा कानतिर आउँदै गरेका कर्कश आवाजहरू ?
फूलमा सुवास किन पोखिरहूँ ?
कसका लागि भरूँ म स्वाद आफ्ना ओठहरूमा ?
म
यो मिथ्या जगतलाई आफूभित्रै भरेर फैलिएको
भ्रमको यस परिधीबाट बाहिर निस्किएर
प्रेम गर्न चाहन्छु तिमीलाई ।
बस्, एकपल्ट बुझाइदेऊ।
तिमी मन, मष्तिस्क र आत्मा मात्र हौ भने
तिमीमा समाहित हुन चाहँदा
कहाँ गएर विलिन हुनु म ?
