भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
પ્રાતશ્ચરામિ / દક્ષા વ્યાસ
Kavita Kosh से
ચાલવા નીકળું છું
સવારે સવારે
વૃક્ષોને જરા મળી લઉં
સહેજ અડી લઉં
સૂરજનાં અબોટ કિરણોને
પ્રાણમાં ભરી લઉં
લગરીક ઠંડી – મીઠી હવા.
ચરણ ચાલે છે –
અચાનક
ગુલમહોરની ડાળે હીંચકા લેતી નજર
વળગી પડે છે
ચીંથરેહાલ બાળકના મુખમાં
ચવાતી ડાળખીને.
શેકાય છે
તાવડીમાં ટીપેલા રુક્ષ રોટલા ભેગી.
હવાની લહેર સાથે ગાતા હૈયાને
ઘેરી વળે છે
ફૂટપાથ પર પડેલા ભિખારીની કણસ.
સૂરજસળીઓ વીણતું મન
ઠરી જાય છે
ઝીંથરી – પીંથરી કન્યાના
કાગળ વીણતા હેમાળા હાથમાં.
વૃક્ષોની કર્કશ ડાળીઓથી છીણાતો
મારી આગળ આગળ અડબડિયાં ખાતો
સોનેરી સૂરજ
ઓઝપાઈ જાય છે
ગગનચુંબી અપારદર્શક
ઈમારતોની આડશે.
