म यसबेला –
पुरानो अटोग्राफका पानाहरू पल्टाउँदै
तिमीलाई सम्मिmरहेछु ।
खङग्रङ्ग सुकेछन् अटोग्राफभित्र
तिमीले स्नेह पोखेर च्यापेका
गुलाफका स्निग्ध फूल ।
विस्मृत अक्षरमा अनुवाद भएछन्
तिम्रा सुन्दर अक्षर र मृदृ अभिव्यक्ति
र एकाएक धमिलिएछ तिम्रो तस्विर ।
यसबेला सम्झनसिवाय
अर्को विकल्प नै के रहयो र ?
सम्झिरहेछु
विदाईका क्षणमा ढुङगेधारामा
साबुनका फिँजमा आँसु मिसाउँदै
लुगा धुँदै रूँदै गरेका तिम्रा आकृति ।
बाटो छाडेर –
नदी किनार चाँडो पुग्ने आतुरमा
झुक्दै निहुरिंदै जाँदा–
बयरका झयाङबीच अल्मिmएका
तिम्रा लामा केशराशी ।
र, त्यसलाई छुट्याउन
बितेको एउटा सिङगो दिन
अनि काँडेयुद्धमा विजयी–
आफ्नो रगताम्य हात ।
हुनसक्छ –
यस बेला तिमी पनि मजस्तै
स्मृतिका सेताम्मे कुहिरोभित्र
आफूलाई हराउँदै –
छली समयको विरmद्धमा
क्षोभ प्रकट गर्दै गरेकी हुनसक्छ्यौ
या–चिम्म आँखा चिम्लेर
हामीले कहिले नचुँडिने बाचा गरेका
देउराली र भञ्ज्याङ्गहरूसँगै
गुम्बा र मन्दिरहरू
सम्झिरहेकी हुनसक्छ्यौ ।
साँच्चै नै –भाग्यले साथ नदिएपछि
कसको के लाग्दो रहेछ र
क्षमा गर, म यस बेला
पुराना अटोग्राफका पानाहरू पल्टाउँदै
मात्र तिमीलाई सम्झिरहेछु ।
खङ्रङ्ग सुकेछन् अटोग्राफभित्र
तिमीले स्नेह पोखेर च्यापेका
गुलाफका स्निग्ध फूल ।