भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए

जीवनको बाँसुरी नै अर्कै बज्थ्यो। / विष्णुविभु घिमिरे

Kavita Kosh से
यहाँ जाएँ: भ्रमण, खोज

१. पीरहरू
        सुन्दर भए
        कति आनन्द हुन्थ्यो
        ती सबै
        बजारमा बिक्री हुन्थे
        त्यति बेला
        आँखामा
        एउटा उज्यालो चमक हुन्थ्यो
        ओठमा
        सधैँ वसन्त फक्रन्थ्यो
        त्यतिखेर
        न मेरो बाध्यताको दासता रुन्थ्यो
        त्यति बेला
        जीवनको बाँसुरी नै अर्कै बज्थ्यो।

        तर पीरहरू सुन्दर हुनासाथ
        मसँग
        के पीरहरू बस्थे ?
        आफ्ना
        पीरहरू अरूकै हुन्थे
        मसँग
        के पीरहरू बाँच्थे ?
        ती पीरहरूको पसल खोलेर
        सायद अरू नै धनी बन्थे।

२. सपनाहरू
        साँचोभए
        कति आनन्द हुन्थ्यो
        अहिले
        जति सुन्दर सपनाहरू छन् ।

        ती सबै बजारमा बिक्री हुन्थे
        त्यति बेला
        मलाई न मेरो समयले जोत्थ्यो
        मलाई न मेरो बाध्यताले नोकर बनाउँथ्यो
        त्यतिखेर
        न मेरो हाकिम ईश्वर हुन्थ्यो
        न मेरो अफिस मन्दिर बन्थ्यो
        त्यति बेला
        बिपनामा सबभन्दा आनन्द मनाउनेहरू
        मेरा सुन्दर सपनाहरूका अगाडि
        कति विनम्र
        हातहरू जोड्दै उभिन्थे होला ।

        तर
        सपनाहरू
        साँचो हुनासाथ
        मुठीबाट चुहिन्थे
        मसँग
        के सपनाहरू हाँस्थे ?
        ती सपनाहरू एक–एक किनेर
        सायद अरू नै
        सम्मानित बाँच्थे।

३. कल्पना
        यथार्थ भए
        कति आनन्द हुन्थ्यो
       अहिले
        जति कल्पनाका तरङ्गहरू छन्
        ती सबै
        बजारमा बिक्री हुन्थे
        त्यतिखेर
        आफ्ना नानीहरूको
        म पनि
        एउटा आदर्श बाबु बन्थेँ
        आफ्नी श्रीमतीको
        हरदम आँखाकै नानी बन्थेँ
        साँच्ची
        म पनि एउटा
        बाबु–आमाका आँखामा
        होनहार सन्तानमा गनिन्थेँ
        त्यसबेला
        यथार्थका
        भावविहीन बगरे मुटुहरू
        यथार्थका
        कृत्रिम औपचारिक मनहरू
        मेरा कल्पनाहरू खुसी पार्न
        कति भजन गाउँथे होला
        कति प्रार्थना जप्थे होला ।
  
        तर कल्पना
        यथार्थ हुनासाथ
        मसँग
        कल्पना नै के बाँच्थ्यो ।
        मसँग
        के कुनै कल्पनाले कावा खान्थ्यो ?
        अहिले
        जति सुन्दर कल्पनाहरू छन्
        ती अरूकै हुन्थे
        ती कल्पनाहरूको
        दोकान खोलेर
        सायद अरू नै मालिक बन्थे ।