गुँड-गुँडका चरा बिच्काउँदै
आँखा-आँखको नीद उडाउँदै
भर्खर बैँस चढेको ठिटी जस्तै
भित्ताका प्वाल-प्वालबाट चियाउन
आइपुग्छ सधैँ एउटा उत्ताउलो बिहान ।
बितेको बैँस सम्झेर - आउँदो बुढ्यौलीलाई पर्खेर
आउने-जानेको मुख चहार्न बानी लागेको
तीस-पैँतीसको विधवा जस्तै
पट्टाइलाग्दो साँधमा पुगिसकेको
थप्लामा एउटा सूर्यको भारी
खपिनसक्नु हुन्छ यो मध्याह्न ।
उज्यालोसित छलिँदै-छलिँदै
आँखा-आँखासँग वास माग्दै
रात आउँछ मकहाँ प्रेयसी बनेर
छातीभरि उखर्माउलो थपी
केही पीर दिँदै - केही पीर लिँदै
रात जान्छ मबाट सधैँ
एकै अँगालो नीद वास बसेर ।