જાતરા બ્રહ્માંડની કરતી રહી,
ચેતના ચોમેર વિસ્તરતી રહી.
ના ભરાયો લોટથી ડબ્બો કદી,
એક ડોશી આજીવન દળતી રહી.
ઢીંગલીઓ પણ અહીં કેવી મળે !
મા વિના પણ બાળકી રમતી રહી !
આભની ચાદર હતી બસ ઓઢવા,
ને ગજબની ટાઢ પણ પડતી રહી.
જેમ ભીંજાતું ગયું બાળોતિયું,
હૂંફની એમ જ અસર વધતી રહી.
મારી નજરોની પતંગો હરવખત,
એના ઘરના આંગણે ઉડતી રહી.
વાદળી વરસ્યા વિના ચાલી ગઈ,
યાદ એની સૌને ભીંજવતી રહી.