आँखाको धूलो पखालिहाल्यौ हे भाइ! बहिनी! / मुना मदन / लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा

आँखाको धूलो पखालिहाल्यौ हे भाइ! बहिनी!
संसार हाम्ले बुझ्नु नै पर्छ काँतर नबनी।
संसारलाई मुखमा हेरी कम्मर कसेर,
आकाशतिर पखेटा चालौँ पृथिवी बसेर,
खानु र पिउनु जीवन भए, जिउनु हरे! के?
पछिको आशा नभए कठै! मानिस हरे! के?
पृथिवी बसी स्वर्गमा हेर्ने छन् हाम्रा नजर,
तल नै हेरी तल नै हेरी बिलौना नगर।
मनको बत्ती तनको बली स्वर्ग छ प्रसाद,
कर्ममै पुज ईश्वर भन्छ यो ‘लक्ष्मीप्रसाद।