फुटकर कविता / रघुनाथ पोखर्याल
स्वस्तिश्री मसिशील शिल्पहरुले सब् गुण यसैमा लिन्या ।
धैर्यादीगुणले अकृत्यहरुको स्तंभन् गराई दिन्या ।।
युक्तीले पनि ता गुणी जन सबे मोहन गरी राखन्या ।
उच्चाटन पनि दुष्टलाइ सहजै चातुर्यले लाउन्या ।।
भक्तीले सहजै त षट्र करम ता जेठानजी गरेदछन् ।
यस्ता श्रीयदुनाथ छेउ रद्धुनाथ्जीका प्रणामै पुगुन् ।।
आनन्दमा छौं सब हामि जाहाँ ।
संचार् नमिल्दा मन जान्छ ताहाँ ।।
उप्रान्त धेरै त बखान सुन्छु ।
त्स्ले सदा दास झञी म हुन्छु ।।
माता पिता दाजु पनी त छैनन् ।
काम्काज् तपाञी सित हाजिरै छन् ।।
दान् भोग् नगर्दा धन जान्छ खेरै ।
जान्न्या तपाञी कति लेखूँ धेरै ।।
आकास्को जुन शेर हो उ पनि ता घायल भया चोरले ।
सिर्को वर् जून हो थियो उ पनि ता घायल् भया सोरले ।।
सिद्धैका जून जङ थिया उ विरता घायल् भया भोरले ।
भाग्यैले परिपाठ पर्दछ कि यो बुद्धिका जोरले ।।
बरु वन्मा बस्नु रुखमनि, खनी खानु छ तरुल् ।
बरु भिक्षा माँगी फकिर भइ हिड्नु छ त जरुल् ।।
धनी जन्ले हेंला गरिकन दियाको छ ननिको ।
हरीहर्को सेवा गरिकन जियादेखि छ निको ।।
चन्द्रमा पनि कलंक देखियो ।
वेदमा त पशुघात लेखियो ।।
ग्ाहले जलधिरत्न रोकियो ।
यो बिना कुदिनले ति झै गयो ।।
हरिस् खा हे हर खा अनि पछि त पाला पनि तं खा ।
लदा खा भेरन् खा अनि पछि तं चैकी पनि चपा ।।
'पुराना कवि र कविता' बाट साभार
