मध्यरातको जिन्दगीसँगको जम्काभेट / सुमन पोखरेल

अँध्यारो रातमा
जब म अन्धकारबाट टाढिएर
आँखा चिम्लिन्छु
सर्वत्र उज्यालो देख्दछु ।

यो उज्यालो पर-परसम्म पुगेको हुन्छ ।

झस्किएर ब्यूँझन्छु
र छामछाम छुमछुम गर्दै
आफूलाई समातेर सोध्दछु –

तँ मरिस कि क्या हो ?

म मरेको हुन्न ।

तँ बौलाइस कि क्या हो ?

म बौलाएको पनि हुन्न ।

पर्दा उघारेर हेर्छु
पर-परसम्म अँध्यारो छाएको हुन्छ
नजिक-नजिकसम्म अँध्यारो आएको हुन्छ ।