भोरको उज्यालोमा उसलाई निभाएर
सधैँ–सधैँ म घरबाट निस्कन्छु
र दिन–दिनभरि
सूर्यसरि
यस क्षितिजबाट त्यस क्षितिजमा
भट्किरहन्छु
मानिसहरुको बीचमा
अनि जब रातमा घर फर्कन्छु
ऊ त्यहीं त्यसरी नै
निभेर झोक्रिएर बसेको हुन्छ
जाग्छ मनको कुनै कुनामा
एक अव्यक्त माया
र हठात् म उसलाई स्पर्श गर्न पुग्छु
ऊ खुशीले धप्प बल्छ
ऊ मेरो कोेठाकाृ ‘बृड–ल्याम्प!’
ऊ मेरी ‘धर्मपत्नी’!
(‘आधुनिक नेपाली कविता’बाट)