આ તરવરાટભરી
યુવાન માછલીઓની દુનિયા કંઈક જુદી જ છે.
પાણીનાં બનેલાં તેમના શરીર
પાણી વચ્ચેથી
એવાં સરી જાય છે
જાણે કંઈ પસાર જ ન થયું હોય.
હું જ્યારે માછલી રાંધું ત્યારે
એ પાણીને પકડી લેવાની કોશિશ કરતી હોઉં છું.
મારા હાથમાં છરી હોય છે.
માછલીની આંખ, તેની પાંખ,
બધું જ કાપી નાંખું છું
પણ પાણી ક્યાંય નથી દેખાતું મને.
લોહી બની ગયેલું પાણી
અલગ નથી કરી શકાતું
અને એમ આ માછલી
મારી થાળીમાં પીરસાઈને પણ
અજય, અમૂર્ત બની રહે છે.
માછલીનો એક કાંટો
મોંમાં સહેજ વાગે છે
અને મારા હોઠની ધારે
લોહીની લાલ ટશર ફૂટી આવે છે
પણ નથી પકડાતાં એ પાણી.
સૌના ચહેરા પર ભોજનનો આનંદ છે
પણ મારી સામે છે,
પાણી,
અપરાજિત.