कम भयो अनि आश पनी उसै ।
सँगिनीका सँग देखिलिदा पति
खपिनशक्नु मलाइ भयो अति ।।७।।
वितिशके ऋतु पाँच यसै गरी
नफिरने हृदयेश्वर क्यै गरी ।
शरिरम बसि जेठ र साउन
रत इ छन झरि ताप गराउन ।।८।।
घुमि-फिरीकन आइ वसन्त यो
मकन फेरि गराउँछ दिक्क यो ।
कुहू कुहू गरि कोइलि बोल्दछन
युवकको मन दीप्त गराउँछन् ।।९।।
विरहिको मन खिन्न गराउँछन्
मदन मानिनि-मान गिराउँछन् ।
अब त मानिनि मानि निको पति
सफरमा फरमाउँदछन् कति ।।१०।।
पहिरि भूषण वस्त्र शरीरमा
पहिरि सिन्दूर लाल ललाटमा ।
पहिरि गाजल सुन्दर नेत्रमा
गरिलिने ति बिहार विहारमा ।।११।।
शमन हुन्छ कहाँ सखि ! यो मन ।
अरु कुरा अब भन्न त शक्तिन
खसमको सम कोहि म देख्तिन ।।१४।।
यसरि दुख पुकार गरीकन
विपतिमा पतिमा दिइ यो मन ।
घडि पला सब मास सरी सरी
तन सुकाउँदछन् विरही परी ।।१५।।