<poem>
यी कुर्सीहरू मेरो कोठाका
एकाएक बोल्न खोजेझैंखोजेझैँ
यो मध्यरातमा,
जसरी
ज्यूँदा हुँदा यी दराज र टेबुलहरू सल्लाका
सुसाउने गर्दथे
झुन्ड बनाएर जंगलभरि जङ्गलभरी ।
र भूँई र बत्तीहरू
सबै सबैलाई
प्रभावित गरे झैंझैँ, र चुप लागे झैं झैँ तिनीहरू ।
मेरो नियास्रोले तिनीहरूलाई असर पार्नु कदाचित राम्रो हैन ।
मैले उन्मुक्ति दिएँ कुर्सी र टेबुलहरूलाई
बोल्नको बोल्नका लागि,
र
केही व्यक्ति, केही पात्र राखिदिएँ तिनीहरूमा ।
सबै पात्र मेरो अनुहारतिर आँखा र कान
ओछ्याएर बसेका छन्;
कुनै सङ्कट परेजस्तो निर्वाचन नजिक आएजस्तोकुनै संकट परेजस्तो ।
ती निरीह अनुहारहरू पात्रहरूका;
त्यसो हुँदा
पात्रलाई मैले बोलाउनु पर्दैनथ्यो
ऊ आफै आफैँ बोल्नेथ्यो
अनुहार बदली-बदली
बेहोरा फेरिफरि फेरीफेरी ।
तर
यो त सपना होइन,
प्रत्यक्ष यथार्थ हो;
जहाँ पात्रलाई मैले बोल्न लगाउनु पर्नेछलगाउनुपर्नेछ
र पात्र मेरो निर्देशनलाई
नमानेर आफैं आफैँ बोल्न थाल्नेछ ।
बोल्दाबोल्दै
मेरो मेरै अस्तित्व मेटाउने कुरा गर्न थाल्ने छ
मेरो कोठामा कोलाहल मच्चिने छ
र
तिनको मायामा
सल्लाका जंगलहरू जङ्गलहरू सुसाउने छन्;
दिउलहरू उम्रन पाएनन्
बाँदर र तिनका छाउराहरू
त्यतिखेर
मेरो कोठाका कुर्सीहरू भत्किसकेका हुने छन्हुनेछन्र नयाँ कुर्सी बनाउने सल्लाहरू ढालिने छन् बनाउनलाई अरू रुखहरू ढालिनेछन् ।
पछि ढालिएका ती सल्लाबाट रुखबाट बनेका कुर्सी भत्काउँदाभत्किँदाअरु अरू कुर्सी बनाउने सल्लाहरूरुखहरू त उम्रनै पाएका हुँदैनन् ।
मेरो कोठामा
पात्रहरूलाई मैले
सुकुलमा बसाउनु पर्नेछ ।बसाउनुपर्नेछ,यदिसुकुल बनाउनेपराल, छुवाली छ्वाली र नरुवाहरू नखाई बाँच्न सकिरह्यो भने मान्छे ।
</poem>