लोक धुन / सुदीप पाख्रिन
घुयेंत्रो हाने भो नाथे हुस्सू जित्न नसक्ने
यो फुच्चे सूर्यलाई
अडेस लाइरहेको छानोबाट झिकेर
ब्रह्माण्डको ब्ल्याक होलतिर कतै।
बेला न कुबेला
काला बादलहरुमा तुर्लुङ्ग.. झुण्डिरहने
यो चमेरे जून
हामीलाई के काम?
कुचोले झारेर
मिल्काए भो
लगेर बरमुडा त्रिकोणमा।
बल्ने भन्दा बढी निभ्ने
यी रहर जस्ता जूनकीरीहरु,
अँध्यारोले गिज्याइरहने
यी लोक धुन जस्ता ताराहरु,
खालि दुःख रोइरहने
झ्याउँकीरीहरु,
बरण्डामै आएर
घरीघरी
मात्रै पीडा रटिरहने
यी भँगेराहरु
अहँ !
हाम्रा होइनन्
कुनै पनि कोणबाट।
किन नौटंकी गर्छन् हँ?
बेलाबेला
यो चेपारे बिजुली
गड्याङ्… र गुडुङ्ग… गर्दै
हामी वरिपरि उम्रेका
यी युगीन
राक्षस–अन्धकारसँग
पौंठेजोरी खेल्छु भन्दै, व्यर्थै।
के यिनीहरुलाई
थाहा छैन र?
हामी हाम्रै उज्यालाबाट
पराजित छौं― युगौंदेखि।
हामी हाम्रै आफ्नाबाट
प्रताडित छौं– शताब्दीयौंदेखि।
