"काठमान्डौ ओर्लेपछि / सुमन पोखरेल" के अवतरणों में अंतर
Sirjanbindu (चर्चा | योगदान) |
Sirjanbindu (चर्चा | योगदान) |
||
| (इसी सदस्य द्वारा किये गये बीच के 2 अवतरण नहीं दर्शाए गए) | |||
| पंक्ति 1: | पंक्ति 1: | ||
| − | |||
{{KKGlobal}} | {{KKGlobal}} | ||
{{KKRachna | {{KKRachna | ||
|रचनाकार=सुमन पोखरेल | |रचनाकार=सुमन पोखरेल | ||
|अनुवादक= | |अनुवादक= | ||
| − | |संग्रह=जीवनको छेउबाट | + | |संग्रह=जीवनको छेउबाट / सुमन पोखरेल |
}} | }} | ||
| + | {{KKCatKavita}} | ||
{{KKCatNepaliRachna}} | {{KKCatNepaliRachna}} | ||
<poem> | <poem> | ||
| − | |||
काठमान्डौ ओर्लेपछि | काठमान्डौ ओर्लेपछि | ||
एकाएक छाती रित्तो लाग्छ। | एकाएक छाती रित्तो लाग्छ। | ||
| पंक्ति 25: | पंक्ति 24: | ||
काठमान्डौ छोएपछि जहिलै पनि | काठमान्डौ छोएपछि जहिलै पनि | ||
रित्तो भएको मनभित्रको कुनै रित्तो कोठामा लगिरहन्छ, | रित्तो भएको मनभित्रको कुनै रित्तो कोठामा लगिरहन्छ, | ||
| − | यी उज्यालो छोप्न बलेका बत्तीहरूले | + | यी उज्यालो छोप्न बलेका बत्तीहरूले जलाइरहेछन् खोरम्पाहरूका बस्तीहरू। |
यी लङ्गडा दौडाइहरूले कुल्चिरहेछन् तमाम अकाठमान्डौका कोमल-निर्मल सपनाहरू, | यी लङ्गडा दौडाइहरूले कुल्चिरहेछन् तमाम अकाठमान्डौका कोमल-निर्मल सपनाहरू, | ||
| − | यी खोक्रा उचाइहरूले प्रत्येक पल निहुर्याइरहेछन् स्वाभिमानी | + | यी खोक्रा उचाइहरूले प्रत्येक पल निहुर्याइरहेछन् स्वाभिमानी शिरहरूलाई। |
जीवन देख्दै नदेखी | जीवन देख्दै नदेखी | ||
| पंक्ति 42: | पंक्ति 41: | ||
छाम्छु, उफ् ! | छाम्छु, उफ् ! | ||
सनातनदेखिको रित्तो लाग्छ | सनातनदेखिको रित्तो लाग्छ | ||
| − | मानौँ मेरो छातीमा कहिल्यै कुनै छाती नै थिएन। | + | मानौँ, मेरो छातीमा कहिल्यै कुनै छाती नै थिएन। |
जीवनको गहनता त एक्लै बाँचिरहँदा मात्र गह्रौँ हुने रहेछ। | जीवनको गहनता त एक्लै बाँचिरहँदा मात्र गह्रौँ हुने रहेछ। | ||
21:03, 22 मई 2020 के समय का अवतरण
काठमान्डौ ओर्लेपछि
एकाएक छाती रित्तो लाग्छ।
मायालुले छोडेर गएको मुटुजस्तै,
सपनाले छोडेर गएको आँखाजस्तै।
आफैँ बाँच्न नभ्याउने काठमान्डौले
मायालुजस्तो सुन्दर गीत रच्न सकेन।
बिपना भोग्न नपाउने काठमान्डौले
जीवनजस्तो राम्रो सपना देख्न सकेन।
प्रेयसीका ओठजस्तै गीत रचूँ भनेर
आफ्ना आँखाजस्तै सपना देखूँ भनेर
छोडेको हुँ काठमान्डौ उहिले।
काठमान्डौ छोएपछि जहिलै पनि
रित्तो भएको मनभित्रको कुनै रित्तो कोठामा लगिरहन्छ,
यी उज्यालो छोप्न बलेका बत्तीहरूले जलाइरहेछन् खोरम्पाहरूका बस्तीहरू।
यी लङ्गडा दौडाइहरूले कुल्चिरहेछन् तमाम अकाठमान्डौका कोमल-निर्मल सपनाहरू,
यी खोक्रा उचाइहरूले प्रत्येक पल निहुर्याइरहेछन् स्वाभिमानी शिरहरूलाई।
जीवन देख्दै नदेखी
जीवनको भ्रममा रिक्तता बाँचिरहेझैँ
कहीँ नपुग्न तँछाडमछाड गरिरहेको काठमान्डौलाई छोएपछि
जीवन साँच्चै रिक्तताभन्दा ज्यादा रित्तो लाग्छ।
जीवनको सुन्दरता तुलना नगर्दै मात्र जीवित रहन्छ कि कसो!
काठमान्डौ रहुन्जेल नछामे पनि रित्तो लागिरहन्छ छाती,
पानीले छोडेर गएको खहरेजस्तै
आँधीले छोडेर गएको खण्डहरजस्तै।
छाम्छु, उफ् !
सनातनदेखिको रित्तो लाग्छ
मानौँ, मेरो छातीमा कहिल्यै कुनै छाती नै थिएन।
जीवनको गहनता त एक्लै बाँचिरहँदा मात्र गह्रौँ हुने रहेछ।
हरेकपल्ट काठमान्डौ ओर्लेपछि यस्तै लाग्छ।
