हुलिया हराइरहेछ / उदय निरौला
पातको नाद-कानपात नाप्दै-नाप्दै वेगले हानिरहेछ
हातको हात- दिनदहाडै- दिन तम्तम्याइलो पल्टिरहेछ
पेटीको बास भएर उठेको दम्को पेटीमै पल्टिरहेछ
माथि लक्ष्यको तादो नउठ्दै झ्वाट्ट चुँडिरहेछ ।
गन्तव्य अलमलिएको धमिलो दृश्य आरम्भतिर फर्किरहेछ
यात्राको अन्त्य किन आरम्भतिरै - झररिहेछ -
प्रश्न का“चो छ । मौन छ । उत्तर गौण छ ।
भारदारी चस्माभित्र आ“खा भदौको डिगो बन्दैछ
झनै-झनै थाक्रो बेगरको लहरो बाटो बिराउ“दैछ ।
उ पर सन्नाटा बीचबाट अलमल गन्तव्य लौरो बिर्सिरहेछ
घर त बूढो भएको छैन तर लाग्छ
भुइ“चालो डोर्याइरहेछ
अस्ितत्वको सखुवा ढल्नै-ढल्नै लागेर पो हो कि -
किन धमिरा देवल उठाइरहेछ -
दिउले च्याउको अस्ितत्व साउनले पिइरहेछ ।
चढ्नै नसकिने शिखर वर्तमानमा बाउन्ने किन बनिरहेछ -
हर्ेर्छर्ुुो प्वालबाट त्यो प्वालबाट आगन्तुक र अपरििचत
समय यो माटोमा खचाखच भररिहेछ
भ्रम हो कि - यथार्थ -
छुट्टिदैन हुलिया अलिकति पनि
छुट्टिदैन हुलिया ।
हुलिया हराइरहेछ ।
