मृत्यु / विष्णुविभु घिमिरे
मान्छेलाई गोली ठोक्ता
मृत्यु नआए के हुन्थ्यो होला ?
निर्मम कोर्राहरूले चोट दिँदा
पीडा नचहऱ्याए के हुन्थ्यो होला ?
मृत्यु हिजोआज साहै सस्तो भएको छ
बाँच्नु कति महँगो हुँदै गइरहेको छ
मृत्युलाई हिजोआज
म चोक-चोकमा भेट्छु
म सडक-सडकमा डुलिरहेको देख्छु
कुन्नि मेरा आँखामा सर्वत्र मृत्य् मात्र देख्छु
जब-जब एउटा जिउँदो राष्ट्र खोज्छु
म मात्र लाशै-लाशको विश्व भेट्छु
अब जीवन शहरबाट विरक्तिएर भाग्न लागेको छ
अब जीवन बस्तीबाट उजाड भएर हिँड्न लागेको छ
जीवन अफगानीस्थानबाट
जीवन कम्पोचियाबाट
जीवन इरानबाट
जीवन...
जीवन.....
जीवन आफै उभिएको धर्तीबाट
मृत्युको कुन्नि कुन नयाँ देशतिर
बसाइँ सरिरहेछ
मैले मृत्युलाई महान् भनेको थिएँ
सृष्टिको विवेचक ठानेको थिएँ
ऊ आफै हो
ऊभन्दा स्वतन्त्र न कोही छानेको थिएँ
तर नीच रहेछ मृत्यु-मर्नेहरूभन्दा
कति सस्तो रहेछ मृत्यु
स्वयं मृत्युको नीचताभन्दा
नत्र मान्छेलाई गोली ठोक्ता
ऊ नआए के हुन्थ्यो ?
नत्र मान्छेलाई झुन्ड्याउँदा
ऊ अन्तै हराए के हुन्थ्यो ?
दास रहेछ मृत्यु पनि
तर मृत्युले केही जित्तैन
गोली खानेहरूका अगाडि
रगत बगाउनेहरूका अगाडि
मृत्युले कहिल्यै जित्तैन
देश माग्नेहरूका अगाडि
