‌रात पर्यो / दुर्गालाल श्रेष्ठ

रात पर्योp, सुत्छु आमा
बिहान त होला,
त्यो घामले यो अँध्यारो
छिनभर धोला;

त्यसैले त मेरो मनको
रुँदै बग्छ खोला-
सपनाको त्यो बिहान
कैले खुल्छ होला –

त्यो बिहान मेरो, आमा
त्यो प्रभातफेरी,
अस्ताउने छैन रे जो
उदायो कि फेरि !

त्यो सुनको दिन मेरो
मेरै त्यो बिहान,
त्यही क्षण हेर्नलाई
साँचेको यो ज्यान ।