समर्पण / रमेश क्षितिज

कथा मेरो जिन्दगीको बुझिदिने तिमी हुनु सुखको साथी दुःखमा आँसु पुछिदिने तिमी हुनु !

धेरैधेरै मान्छेहरू रूपहरू थरिथरि पुछिदिने कोही हुन्न आँसु हुन्छ आँखाभरि एक्लिएर रोएँ भने वरै ! भन्ने तिमी हुनु वेवारिस भई हिँडे भने मेरो भन्ने तिमी हुनु !

कहाँ बास मागूँ मैले ढक्ढक्याऊँ कुन ढोका राति आफ्नै छाया हुन्न साथी सबै उज्यालोका सबले मलाई छोडी हिँड्दा साथ दिने तिमी हुनु दोबाटोमा लडेँ भने हात दिने तिमी हुनु !