मेरी किराँती आमा / मनप्रसाद सुब्बा
एक खाँटी किराँती आइमाई
मेरी आमा
मनुवा-दहको सप्फा तरल ऐनामा
सृष्टिको सौन्दर्य देख्नसक्ने संवेदनाको औतार
सुम्निमाको सन्तान अनि
पशुत्व र मान्छेत्वको अनन्त द्वन्द्वलाई
सेक्मारी फूल र ओन्दोङ फूलको कलशहरुमा
जोखना हेर्दै
चुपचाप
सुर्ताले सुकिरहेकी तिगेनजोङनाकी नातिनी
मेरी आमा
तरुनी छँदा लामो केशमा
लहरे फूल लाछा भएर लहरिन्थ्यो ‘रे
दूबोको हरियो चौरको चौबन्दी बाँधेर
अनि फूलहरु फुटिनिस्केको
धरतीको पन्ध्र हाते फरियामा बेह्रिएर
एक फोक्टा उर्वर धरती हिँड्थिन् ‘रे उनी
बारीमा आफैले फलाएको कोदोलाई
उत्साहको जाँड बनाई छिप्पाउँथिन्
अनि सुत्केरीमा त्यै खाएर तीन दिनमै तँग्रिन्थिन्
उत्साह र आँटको त्यै अमृत
उनको स्तनबाट चुसेर म हुर्कें
नाबालक मलाई कोक्रोमा बोकी
काम गर्दै मीठो स्वरमा पेरेङ्वा साम्लो गाउँथिन् आमा
र त्यै साम्लो सुनेर निदाउँथें म
ज्वरोले सपनाहरु डढाउन खोज्दा
अर्थात् टाउको दुखेर विपनाहरू बाङ्गिन थाल्दा
मेरी आमा उनैको कथाकी परी भएर
मलाई चिम्फिङ खानाक्पा खुवाउँथिन्
अगाध स्नेहको अविजाल झोल पिलाउँथिन्
भविष्य निरोगी रहोस् भनेर
कहिले एकाबिहानै बिखुमाको टुक्रा निल्न दिन्थिन्
अक्षर नचिन्ने आँखाले हेरेरै
साँझपख डुलिहिँड्ने सामहरू चिन्ने गर्थिन्
त्यसैले साँझ परेपछि सुसेली नमार्नू
छो-छो नगरी नखानू भन्थिन्
अक्षर नचिन्ने तिनै चिम्सी आँखाले
रातका रहस्यहरु पढ्थिन्
बिहानै माङहरुसित बात गर्थिन्
सुकेको तितेपाती धुपौरोमा हालेर धुप मगमग बाल्थिन्
युमा पुज्थिन्
युमा पुज्दा पुज्दा
मेरी किराँती आमा
अब आफै युमा भइसकिन्
