मान्छे र मेरो वर्तमान / निमेष निखिल

 
 
चितुवाहरू चिथोर्न खोज्दै थिए
निर्विकल्प मन
हताश चिच्याइरह्यो
क ख ग घ... ...
A B C D ... ...
लिप्साहरू ज्युँदै मरे
आँगन र मझेरीभरि
एक हूल उपहासहरू
डिस्को नाचिरहे
ऊ
टुलुटुलु हेरिरह्यो/मुस्कुराइरह्यो
कि पौषको चिसोसँग
पौरुषमाथिको व्यङ्ग्यहास साट्यौ ?
ए मान्छे !
म प्रत्युत्तर खोजिरहेछु।
 
सुनाखरी र लालीगुराँस
फुल्न बिर्सेछन् यसपालि
पाखाभरि अहिले
यत्रतत्र छरिएका छन्
राता रगतका छिर्काहरू।
 
मान्छे कमजोर काँधमा
शनैः शनैः
थपिँदै छ वेदनाको भारी
आफन्तहरू हाँसिरहेछन् अट्टहास
पराइहरू छर्किरहेछन्
नुनिला सहानुभूति
क्रमशः चहर्याूउँदा घाउहरूमा।
 
पसिना निथारेर मादल पेट
चिरन्तन बजाइरहेछ भोक धुन
नाङ्गा ढाडहरू उसैगरी
दारिद्र्यको विज्ञापन गरिरहेछन्
कति खुम्चनु हो अझै
पीडाहरूको उत्तुङ शृङ्खला थप्दै
टापले क्षतविक्षत बनाउँदै छाती
समय : घोडादौड दगुरिरहेछ
अझै पनि छोरो
वीर पुर्खाको
गौरवशाली इतिहास पढिरहेछ।