अविस्मरणीय समयको एक टुक्रा / सविता गौतम दाहाल
फेरि एउटा उघ्रिसकेको
स्वलाचित ढोका बन्द भयो
ढोका भित्रका कलाकृति
बुझने,
हेर्ने,
जान्ने
सारा अवसर
संगसंगै विलाए ।
म नमरेको लास
जवरजस्ती वाकसमा राखिए
माटो वाकसमाथि र्छकदै
कैयौ हातहरु
काला पोशाकमा
“जिउदो लाश” बाट अनभिज्ञ
निर्दोष अनुहारहरु
दुखी थिए
शोकमग्न थिए ।
वाकसभित्र छटपटाइरहें म
वाधिएका मेरा हात
थाकिसकेका थिए वल गरेर
म भित्रको वाँच्ने झिनो आश
मर्दै गरेको अनुभव
म गरिरहेको
कसरी पो भूल्न सक्छु ।
मृत्यु निकट
त्यो अविस्मरणिय समयको एक टुक्रा
जहां, म हजारौं
टुक्रामा बिभाजित
कुडकाकुडकामा काटिएको थिए
आफ्नै अस्तीत्व आफ्नै मनले
नपत्याएको त्यो समय
आरम्भ रहेछ विहानीको
ब्रह्रम मुहर्तको सुगन्ध सुवासित गर्दै
मेरी आमा आएकी रहिछन् मलाई व्यूझाउन ।
अवाक ! स्तब्ध !
प्रस्तुति विहीनझैं
एक्कासी ऑखा खोल्दा
मेरी आमा मेरो सामु मुस्कुराइरहेकी
जननीको केशको पवित्र जल
महशुश गरे
शितल आभाष
जीवनको प्यास सबै बुझयो
सांचै तृप्त भए ।
संतृप्त भए ।
