पूर्खाले बनाएका छाना आगो जोरेका अँगेना
धान गहुँ फल्ने खेतका आली
आँगनदेखि पँधेरासम्म कोरिएका गल्ली
जति रिस उठे पनि नभत्काएस् ईश्वर !
ए ईश्वर ! तँलाई पनि थाहा छैन
कसले ? किन ? कुन दिन ? कति बजे ?
बनाएको थियो छङछङ गर्ने झरनाको लहर
शान्त नदीको मन गेरू ओढेर बलेँसीमा झरेको चन्द्रमा
न्वारानको दिन आमाले देखाएको पहिलो घाम
कसले रच्यो र छोड्यो खुल्ला शून्यतामा
तमाम मान्छेहरू !
तैँले थाहा पाउनू- बोक्नसक्ने छैनस् हत्केलामा आकाशको नीलो रङ
गोजीमा भर्नसक्ने छैनस् आगोमा लेपासिएको तातो
र उज्यालो सिउरिन सक्ने छैनस् कपालमा फूलको सौन्दर्य
तेरो हुने छैन हावाको चञ्चलता, पानीको शितलता
के घमण्ड बाँच्छस् ?
तेरो आफ्नै भनेको त हुने छैन एउटा चिहान पनि !
तेरो विनासकारी अस्त्रले
भत्किएलान हिमालहरू
भत्किँदैन हिमालको अटल मन छोप्ने हिउँको रङ
च्यातिएलान् फूलहरू
च्यातिँदैन फूलसौन्दर्य
लस्करै लाम लगाएर ढालिएलान् मान्छेहरू
ढालिँदैन मानवसंवेदना !
केके देख्छ कुन्नि विक्षिप्त तेरो आँखाले
आफ्नो रूप खोज्ने झोँकमा
नफुटाउनू मान्छेका आँखा, नभाँच्नू हातखुट्टा
नहाल्नू गल्लीमा काँडा
भित्र दुखाएर नभत्काउनू कसैको मुटु
नदिनू चोट अवोध पक्षीका प्वाँखमा
नच्यात्नू चित्कार बर्षाएर नानीका ओठका तोतेबोली
घाउ लाग्नेगरी नटोक्नू फूलका गाला
ए ईश्वर !
कहिल्यै नखित्खिताउनू चराका आँसु पिएर !